Nedim Gürsel’in annesine yazdığı mektupların yer aldığı Kavuşmak Hayal Oldu – Anneme Mektuplar kitabı Doğan Kitap’tan çıktı. Gürsel, Zeytin Dalı’nda Müge İplikçi’ye kitabı anlattı.
Kitap, yalnızca bir yazarın yetişme sürecine değil, 1960’lardan 80’lerin ortalarına kadar Türkiye’nin toplumsal tarihine de okuyucuya gösteriyor.
Bu mektupların yazılma süreci nasıl gelişti ve kitaplaşmadan önce hangi aşamalardan geçti? Kitap, otobiyografik mi yoksa biyografik bir metin olarak mı değerlendirilmeli? Anneye yazılan bu mektuplar, babaya yazılmış olsaydı içerikleri nasıl farklı olurdu?
Gürsel bu videoda, annesine yazdığı mektuplar üzerinden kişisel ve edebi yolculuğunu anlattı. 1960’lardan 80’lerin ortalarına uzanan dönemde, Türkiye’nin siyasi ve toplumsal atmosferine tanıklık eden bu mektupların, yalnızca bireysel bir anlatı olmadığını, aynı zamanda bir dönemin ruhunu da yansıttığını vurguladı. Edebiyat dünyasındaki ikiyüzlülükten, Fransa’daki yaşamına, Selim İleri ile ilişkisine kadar pek çok konuyu anlatan Gürsel, annesiyle kurduğu bağın edebiyatına nasıl yön verdiğini de paylaştı. Ayrıca, bu mektupların babasına yazılmış olması durumunda nasıl farklı bir içerik taşıyabileceğini ve bugün annesine bir mektup yazsa neler söyleyeceğini de anlattı.
Kavuşmak Hayal Oldu – Anneme Mektuplar kitap açıklaması
Darbeler, sürgünler, ölen arkadaşlar, gurbetteki oğlu için her Allah’ın günü Babıâli Yokuşu’nu tırmanan bir anne, yazar olma serüveninin her anını annesiyle paylaşan oğul, ikisini birleştiren ve ayıran şehirler, yün örgüsü kazaklarla paketlenen dergiler, kitaplar, Babıâli dedikoduları, Paris’in sökülen kaldırımları, grevler, sıkılan yumruklar ve aşklar…
Nedim Gürsel’in annesine yazdığı mektuplarda, yalnızca bir yazarın yetişme sürecine değil, 1960’lardan 80’lerin ortalarına kadar Türkiye’nin toplumsal tarihine de tanıklık edeceksiniz.
Bu mektuplar posta kutunuza gelmişçesine “sizin” olan mektuplar…
“Sevgili anneciğim,
Birden sizlere yazmak istedim. Odamda sabaha karşı yalnızım. Çalışıyorum. İstanbul’da, kitaplar, izmaritler, yazılmamış beyaz kâğıtlar, müsveddelerle dolu odamdayken, dışarıda sabah olurdu. Bu şehirde yaşadığım sıcak bir geçmişi yeniden kurmak gittikçe güçleşiyor. Türkiye’de 1971 yılında genç olmamın sorumluluğunu devrimci dostlarımla paylaşamadım. Öyküler yazıyordum, belki iyi, değişik bir başlangıç yapmıştım ama yazarlık serüvenim de yarım kaldı. Sanki yıllardır burada, Paris’teki odamın, üstüme yıkılacakmış gibi duran renksiz duvarları arasında yalnız yaşıyorum. Arada bir içimden anlatılması güç, güzel bir coşku geçiyor. Uzun, yeni bir öyküye başladığımı düşünüyorum.”
(Tanıtım Bülteninden)
