Antakya Sanat Kolektifi, 6 Şubat Büyük Kahramanmaraş Depremi’nde yaşamını yitirenler anısına fotoğraf sergisi açtı. Medyascope‘a konuşan Antakya Sanat Kolektifi gönüllüsü Figen Kandemir, serginin en büyük özelliğinin yardım için gönüllü olarak bölgede bulunmuş insanların çektiği anların fotoğraflarından oluşması olduğunu söyledi.
Antakya Sanat Kolektifi, TMMOB Mimarlar Odası Ankara Şubesi’nde “Öyle bir yere geldik ki… hiçbir sokağın adı yok” başlığıyla deprem temalı bir sergi düzenledi. Sergi, 17 Ağustos’ta Kocaeli, Gölcük merkezli depremin yıldönümünde açılan ve 28 Ağustos’a kadar da devam edecek olan sergi için “Unutmaya, unutturulmaya karşı bir tavır olarak da algılanmasını diliyoruz” denildi. Sergide 6 Şubat depremlerinden etkilenen illerde bulunmuş kişilerin fotoğraflarının yanı sıra şiir, yazı ve cezaevlerindeki mahkumlardan kısa mektuplardan oluşuyor. Sergi ile ilgili Antakya Sanat Kolektifi’nden yapılan bilgi notunda, “6 Şubat Depreminden bugüne ‘Orada kimse var mı’ çığlıkları hala karabasanlarımızda yankılanıyor… Yaralarımız henüz kabuk bağlamadı… Biz de ‘sanat sağaltır’ diyerek deprem temalı, Cemal Süreyya’dan ödünç aldığımız iki dizeyi de başlık yaparak bir sergi hazırlamaya giriştik” denildi.
“Sergilenenler yardım için gönüllü olarak bulunmuş insanların an olarak çektiği fotoğraflar”
Antakya Sanat Kolektifi’nin düzenlediği fotoğraf sergisinde fotoğrafçı, şair ve yazarlar katkı sundu. Medyascope‘a konuşan Antakya Sanat Kolektifi Gönüllüsü Figen Kandemir, sergilenen yazı, şiir ve fotoğrafların deprem bölgesinde yardım için gönüllü bulunmuş insanlardan geldiğini belirterek “Yardım için gönüllü olarak bulunmuş insanların an olarak çektiği fotoğraflar. En büyük özelliklerinden biri bu. Fotoğrafların altında da şair ve yazar arkadaşlarımızın kısa şiir ve yazıları var” diye konuştu.
“Kolektif hafıza sizin adım atmanızı sağlayacak şey”
Kandemir deprem hafızasını tutmanın önemli olduğunu söyledi:
“Çünkü yaşanmışlıklar bir şekilde gelecek için size yol göstericidir. Siz o yaşanmışlıkları göz önüne almazsanız, onu canlı tutmazsanız -ki bu bireysel hafızadan daha çok kolektif hafızanın olmasını amaçlar- o kolektif hafıza sizin adım atmanızı sağlayacak bir şey. O açıdan çok önemsiyoruz.”
“Hatay’da iki kızını kaybetmiş bir anne, kanser olan oğluna ilacını içirebilmek için su bulmaya çalışıyor”
Kandemir, depremin kentin hafızasını yok ederken orada yaşayanlar insanları nasıl etkilediğini ise şöyle anlattı:
“Şöyle düşünün, insan için ilk dizini yaraladığı yer ne kadar önemlidir, sevgilisini öptüğü yer çok önemlidir, annesini gömdüğü yer, orada onu hissettiği yerdir. Hatay’da bulundum oraya gittiğinizde sadece moloz yığını görüyorsunuz ve o insanlar şu an orayla hâlâ o şekilde yaşıyorlar, yaşamaya çalışıyorlar. Bunun da daha ötesinde küçücük bir örnek vereyim. İki kızını enkazın altında kaybetmiş bir anne, kanser olan oğluna şu an ilacını içirebilmek için su bulmaya çalışıyor orada çünkü steril bir suyla içirmesi gerekiyor. Sadece o oğlunu hayatta tutabilmek için aramak zorunda. İki kızını şu an düşünecek durumu yok. Korkunç şekilde hala yaşam savaşı veriyor oradakiler.”
Medyascope'un haftalık e-bülteni
Andaç'a abone olun
Editörlerimizin derlediği öngörüler, analizler, Türkiye’yi ve dünyayı şekillendiren haberler, Medyascope’un e-bülteni Andaç‘la her çarşamba mail kutunuzda.
