Gözaltında kaybedilen yakınlarının akıbetini soran ve faillerin yargılanması talebiyle her cumartesi Galatasaray Meydanı’nda eylem düzenleyen Cumartesi Anneleri, 29 yıldır mücadeleye devam ediyor. Mücadelelerinde 1000. haftaya gelen Cumartesi Anneleri, altı yıl sonra ilk kez polis bariyerlerin olmadığı meydanda anma düzenledi, “Kayıplarımız nerede?” diye sordu.
Gözaltında kaybedilen yakınlarının akıbetini soran ve faillerin yargılanması talebiyle İstanbul-Beyoğlu’nda 1995’ten bu yana eylem yapan Cumartesi Anneleri 1000 haftadır Galatasaray Meydanı’nda. Meydandaki polis bariyerleri 25 Ağustos 2018’den sonra ilk kez 1000. haftada kaldırıldı.
AKP Grup Başkanvekili Özlem Zengin, 23 Mayıs’ta Mecliste yaptığı konuşmada, 2018 yılından beri yasak olan ve her hafta polis engeli ve müdahalesi ile karşılaşan eylemlerin bininci haftası için izin verileceğini açıkladı.
Açıklamanın üzerine Cumartesi Anneleri eyleme kitlesel katılım çağrısı yaptı ve İstanbul’da olmayanlar için “sen de Galatasaray Meydanı’na bir karanfil bırak” başlığı ile sanal bir eylem kampanyası başlattıklarını açıkladı.
25 Mayıs sabahında Galatasaray Meydanı’ndaki barikatlar 300 haftanın ardından kaldırıldı
Anayasa Mahkemesi (AYM), Cumartesi Anneleri’nin 25 Ağustos 2018 tarihinde düzenlenen 700. hafta buluşmasının Beyoğlu Kaymakamlığı tarafından yasaklanmasının ve polisin sert müdahalesinin Anayasa’nın 34. maddesince garanti altına alınan “toplantı ve gösteri yürüyüşü düzenleme hakkının” ihlali olduğuna dair iki ayrı karar verdi. Kararın ardından Cumartesi Anneleri 8 Nisan 2023’te bir kez daha yakınlarının akıbetini sormak için Galatasaray Meydanı’na çıkmak istedi ancak polis müdahalede bulunarak, kayıp yakınlarını gözaltına aldı.
Dönemin İçişleri Bakanı Süleyman Soylu, Cumartesi Anneleri’nin Galatasaray Meydanı’na alınmamasını kastederek, “İzin vermedik çünkü artık bu istismarın ve kandırmacanın son bulmasını istedik. Anneliğin terör örgütünce istismar edilmesine, teröre kılıf yapılmasına göz mü yumsaydık?” dedi.
25 Ağustos 2018’den yaklaşık beş buçuk yıl sonra, ilk kez 11 Kasım 2023’teki 973. hafta buluşmasında Cumartesi Anneleri engelleme ve gözaltı işlemi olmadan Galatasaray Meydanı’ndaki basın açıklaması yaptı, polis bariyerleriyle kapatılan meydana bariyerlerin üzerinden karanfil attı.
Cumartesi Anneleri’nin Galatasaray Meydanı’nda da okuduğu 1000. hafta açıklaması şöyle:
Aynı derin acı ve aynı ısrarla 1000 hafta!
Medyascope'un günlük e-bülteni
Andaç'a abone olun
Editörlerimizin derlediği öngörüler, analizler, Türkiye’yi ve dünyayı şekillendiren haberler, Medyascope’un e-bülteni Andaç‘la her gün mail kutunuzda.
Bugün burada, 1000. kez aynı derin acı ve aynı ısrarla bir araya geliyoruz.
1000 hafta… Yani 7000 gün, 229 ay… Yani arayışla geçen bir ömür…
Biz Cumartesi Anneleri/ İnsanlarıyız. Anneyiz, babayız, eşiz, kardeşiz, evladız, yeğeniz, torunuz. Yani sizler gibiyiz.
Ama aslında bir farkımız var sizden.
Bizim kalbimizde aynı derin yara sızlıyor; sevdiklerimizin mezarlarına bile sahip olamamanın tarifsiz acısı.
Devletin güvenlik güçleri tarafından gözaltına alınan sevdiklerimizden bir daha haber alamadık. Ya aylar, uzun yıllar sonra “kimliği meçhul kişi” olarak gizlice gömüldükleri kimsesizler mezarlığında ağır işkence izleri taşıyan bedenlerine ulaştık ya da hiçbir iz bulamadık. Onlardan geriye sadece isimleri ve kucaklarımızdaki fotoğrafları kaldı.
Kucağımızda fotoğraflarını taşıdığımız sevdiklerimize bir bakın. Onlar da sizin gibiydiler. İşçilerdi, esnaflardı, taksicilerdi, çiftçilerdi, doktorlardı, eczacılardı, hemşirelerdi, gardiyanlardı, avukatlardı, gazetecilerdi, öğretmenlerdi, mühendislerdi, iş insanlarıydı, ilköğretim, lise ve üniversite öğrencileriydi, siyasetçilerdi, sendikacılardı. Onlar bizim en sevdiğimizdi…
1000 haftadır, hiç dinmeyen bir ağrıyla ve aynı zamanda hiç bitmeyen bir umutla Galatasaray Meydanı’nda bir araya geliyoruz: Devletin alıp götürdüğü sevdiklerimizi istiyoruz! Akıbetlerini bilmek istiyoruz!
1000 haftadır, soruyoruz: Kayıplarımız nerede?
1000 haftadır, soruyoruz: Sevdiklerimizi kaybedenler, bu insanlığa karşı suçun fail ve sorumluları neden cezasızlıkla korunuyor?
1000 haftadır haykırıyoruz: Unutmuyoruz, unutmuyoruz, asla unutmayacağız.
1000 haftadır haykırıyoruz: Vazgeçmiyoruz, vazgeçmiyoruz, asla vazgeçmeyeceğiz.
27 Mayıs 1995’ten beri, her hafta saat 12:00’de Galatasaray Meydanı’nda toplandık. Galatasaray bizim ve kayıplarımızın sesi oldu. Kimi zaman engellendik, kimi zaman yasaklandık. Şiddetle, zorla dağıtıldık kimi zaman. Gözaltına alındık, yargılandık. Ama ısrarımızdan bir an için bile olsa vazgeçmedik. Nasıl vazgeçelim; onlar bizim gözbebeğimizdi!
Gözaltında kaybedilen sevdiklerimize dokunamıyoruz ama her cumartesi onların resimlerini gururla taşıyoruz. Mezarlarına çiçek koyamıyoruz, ama her cumartesi onlar için Galatasaray Meydanı’na bir karanfil bırakıyoruz.
Bu gelenek kuşaktan kuşağa aktarılarak sürüp gidecek. Galatasaray Meydanı’na bakan her göz, o meydandaki her taş, devletin bu büyük utancının ve Cumartesi Anneleri’nin direncinin tanığıdır!
1000. haftamızda kamuoyunun karşısına tek bir taleple çıkıyoruz; kayıplarımızı istiyoruz.
Karanfillerimizi Galatasaray’a değil, sevdiklerimizin gerçek mezarlarına bırakmak istiyoruz.
Doğdukları, yaşadıkları topraklarda bir izleri, bir mekanları olsun istiyoruz.
1000. haftamızda bir kez daha ilan ediyoruz: Sevdiklerimizi bulana kadar onları aramaktan vazgeçmiyoruz, vazgeçmiyoruz, vazgeçmiyoruz.
