Washington Post’un haberinden alıntıdır.
Bruce Gilden karşıtlıklara yabancı değil. Aslında fotoğrafçılık dünyasında pek çok insan ya işini seviyor ya da ondan nefret ediyor; Gilden bu konuda inanılmaz derecede kutuplaştırıcı bir figür olabilir. Yıllar boyunca onun eserleri orijinalliğinden ve çarpıcılığından ötürü yere göğe sığdırılamadı ya da ünlü fotoğrafçı, insanları kullanmakla suçlandı. O aynı zamanda üretken bir fotoğrafçı, şimdiye dek çok sayıda kitabı yayınlandı ve eserleri pek çok yerde sergilendi.
Gilden uzun zamandır biraz saldırganca ve kendi içine kapanık çalışıyor. Sokaklarda dolaşıp siyah beyaz filmde donduracak karakterler arasa da son yıllarda renkli çekimlere yönelmiş.
Gilden’ın son eseri “Only God Can Judge Me” (“Beni Ancak Tanrı Yargılayabilir”) sanatçının genel üslubunu yansıtsa da bu kitap biraz kişisel.
“Only God Can Judge Me” fuhuş ve uyuşturucunun pençesine düşmüş, dudak uçuklatıcı kadın portrelerini bir araya getiriyor. Bu çok sık işlenen bir konu olsa da Gilden çekinmeden kendisini böyle bir çalışmaya iten şeyin annesine dair anıları olduğunu söylüyor. Çalışmayı onun için biraz farklı kılan nokta da bu.
“Amerika içinde seyahat ederken pek çok şehirde aynı örüntüyü fark ettim: Tüm kötü mahallelerde beyaz, genelde genç ve aynı zamanda sevimli uyuşturucu bağımlısı -eroin veya crack kokain kullanan ciddi bağımlılardan bahsediyorum- kadınlar. Çoğu seks işçisi olduklarını kabul ediyorlardı ve iskelet gibiydiler. Bunlar bana gençliğimi hatırlatarak beni çok derinden etkilediler.
Bu kadınların hepsinde -kimyasal uyuşturucular, alkol ve hayat tarzından harap olmuş- kendi annemi gördüm ve onlardan fotoğraf çekmek için izin aldım. Nasıl acı çektiklerini ve ne kadar umutsuz olduklarını hayal etmek çok zor.
Gilden’ın “Only God Can Judge Me” kitabı yayınevinin sitesinden satın alınabilir.
