Kate Murphy’nin 29 Nisan’da New York Times’da yayımlanan “Zoom Neden Berbat?” başlıklı yazısının bir kısmının çevirisini paylaşıyoruz:
Koronavirüs salgınıyla birlikte fiziksel mesafemizi korumamız gereken şu günlerde, okul derslerini takip etmek, iş toplantılarına katılmak ya da yalnızca yakınlarımızla sohbet etmek için sık sık video konferans uygulamalarına başvuruyoruz. Zoom, Skype ya da Houseparty gibi uygulamaların indirilme oranlarının yüzde 100 artmış olması da bu tür görüşmelere olan talebimizi gözler önüne seriyor.
Ancak güvenlik ve gizlilik endişelerinin ötesinde, bu tür uygulamaları kullanırken dikkatli olmamızı gerektiren başka sebepler de var. New York Times’ın yaptığı araştırmaya göre, bilgisayar uzmanları, psikologlar ve sinir bilimciler, video temelli iletişim, olduğumuzdan daha izole ve güvensiz hissetmemize sebep olabilir.
Video konferans uygulamalarında bir cihazda kaydedilen görüntü, dijital olarak kodlanır, değiştirilir, düzeltilir, sentezlenir ve deşifre edildikten sonra karşı tarafın görebileceği hale gelir. Bu süreçte görüntüler, dijitalden kaynaklı kesinti, donma, bulanıklaşma, sarsılma ve senkron bozukluğuna uğrar. Bu sorunlar, yüz yüze bir görüşmede geçerli olan jest ve mimik gibi küçük ama önemli sosyal ipuçlarını karıştırmamıza sebep olur. Beynimiz, görüntülerdeki bu boşlukları doldurmakta zorluk çeker ve bu da algımızın bozulmasına, rahatsız, huzursuz ve yorgun hissetmemize neden olur.
Bu araştırmaya göre, video konferans görüşmeleri, işlenmiş paket gıda tüketimine benzetilebilir. Tıpkı yapay tatlandırıcılarla meyve aroması eklenen hazır kekler gibi, video konferans görüşmeleri de ne kadar tüketirseniz tüketin, gerçeklik hissi vermek yerine tatminsizliğe ve hazımsızlığa sebep olabilir.
İletişimin en önemli araçları, kelimeler kadar, jest, mimik ve postürdür (duruş) de. Yüzümüzde ve vücudumuzda saniyeler içinde oluşan duygu ifadeleri, birbirimizi anlamamız ve senkron halinde olmamız için çok önemli unsurlar. Oysa video konferans görüşmelerinde, gecikme ve donma gibi sebeplerden dolayı bu ifadeleri kaçırır ya da birbirine karıştırırız. Bir de görüntülü sohbetlerde birbirimize bakmaktansa kendi görüntümüze bakma eğilimimizin de daha fazla olduğu gerçeği var.
Yani, eğer birisiyle gerçekten anlamlı ve derinlikli bir iletişim kurmak istiyorsak, uygun mecra video konferans uygulamaları olmayabilir. Telefonda konuşmak, derinlikli bir sohbet için daha uygun bir seçenek gibi görünüyor.
