“Avrupa Konseyi’nde ve başkentlerde, sözde fesih kararının yarattığı şaşkınlık, siyasi fayda ile ilişkisini kuramamış olmalarından kaynaklanıyor. İstanbul Sözleşmesi aleyhine kampanya yürütenlerin etkilediği kitle ancak yüzde 7 iken hiçbir siyasetçinin bu düşük oran için daha geniş kesimi karşısına almayacağı yönünde siyasi kanaatleri var. Türkiye’nin, Erdoğan’ın kararıyla İstanbul Sözleşmesi’ni tek taraflı feshetmesini bu siyasi mantık içine yerleştiremiyor ve şaşkınlık yaşıyorlar. Ülke içinde de benzer yorumlar var. Ayrıca İstanbul Sözleşmesi taraftarı AKP’li ‘reyizciler’ hâlâ Erdoğan’ın şapkadan tavşan çıkarır gibi bir şeklide bu kararın uygulanmasını önleyeceği gibi naif yorumlarla kendilerini ve toplumu oyalıyor, kitlesel karşı çıkışın önüne bilerek veya bilmeyerek set çekiyorlar. ‘Hedefe ulaşmak için en kısa yol bildiğin yoldur’ sözü uyarınca benim kanaatim, Erdoğan’ın sözde fesih kararıyla umduğu siyasi fayda, toplumsal kutuplaşmayı dindar-seküler ekseninde şimdikinden daha etkili kılacağı düşüncesiyle ilişkili. Sözleşme hakkında bilgisi olmayan yüzde 40 dolayındaki orana ve yanı sıra yeniden güçlendireceği kutuplaşma ihtimaline bel bağladığını düşünüyorum. İstanbul Sözleşmesi dindar-seküler kutuplaşmasını besleme potansiyeli oldukça yüksek bir konu olarak tanıtılıyor. Eşcinselliğin meşrulaştırılması olarak sunuluyor ve bu anlatı tarzı son yıllarda aşınmaya ve etkisini yitirmeye başlamış olan kutuplaşmayı yeniden siyaseti şekillendirecek güce ulaşabilir. Sosyal mühendislik çalışması için de sözleşme elverişli bir kutuplaştırıcı araç. Ancak Erdoğan, kimilerinin hatta belki kendisinin de var olsa bile ideallerini önceleyecek bir politikacı değil. Politik faydayı gözetiyor. Ve bu konuda politik fayda oy hesabından değil toplumun tekrar ve mümkünse daha keskin şekilde iki kampa ayrılması olacaktır.”
Berrin Sönmez, Feminist Bakış’ta yorumluyor.
