Fenerbahçe’nin yeni transferi Diego Rossi: Altın Ayakkabım

Fenerbahçe’nin yeni transferi 23 yaşındaki Uruguaylı Diego Rossi’nin, 12 Aralık 2020 tarihinde “The Players’ Tribune” için yazdığı “My Golden Boot/Altın Ayakkabım” yazısını Medyascope Spor Servisi’nden Kubilayhan Kavrazlı çevirdi.

Altın Ayakkabım

2017’nin sonlarında menajerim bazı ilginç haberler aldı. Dürüst olmak gerekirse biraz dikkatim dağılmıştı çünkü Peñarol ile Uruguay şampiyonluğu için savaşıyordum. 10 yaşımdan beri kulüpte oynuyordum, bu yüzden bu unvanı kazanmak benim için çok şey ifade ediyordu. Ama şimdi menajerim yeni bir kulübe katılma şansım olduğunu söylüyordu.

Merak ediyordum. Bu yüzden bazı sorular sormaya başladım. 

“Stadyumları nasıl bir yer?” gibi.

“Antrenman sahası nasıl?”

Ve bana şunu söyledi, şey… Henüz stadyumları yoktu.

Antrenman sahası da yoktu.

Sadece düşündüm, Huh… bu garip…. 

Ama sonra Los Angeles Football Club (LAFC) adında yepyeni bir kulüpten bahsettiğimiz anlaşıldı. Bütün bunların yerine oturtulduğunu ve farklı türde bir tarih yazma şansına sahip olacağımı anladım. Bu yüzden uçup kulüp yöneticileriyle bir toplantı yaptım ve çok etkilendim. Öğrenmeye ve büyümeye devam etmek için harika bir fırsat olduğunu düşündüm. Sonunda tekliflerini kabul ettim. 

Bu karardan pişman olmadım. 

Aslında, her şey mükemmel bir şekilde gelişti. Ayrılmadan hemen önce Peñarol ile şampiyonluğu kazanabildim. Sonra LAFC için ilk maçımda kulübün ilk golünü attım. Geçen yıl, harika bir an olan Supporters’ Shield’ı (MLS) kazandık. Ve bu yıl takım arkadaşlarımın yardımıyla, Audi tarafından ligin en skorer ismine verilen 2020 MLS Altın Ayakkabı’yı 19 maçta 14 gol atarak kazandım. Bu ödülü almak benim için büyük bir onurdu, özellikle de benim ilk Altın Ayakkabım olduğu için. Umarım son olmaz. 

İyi oyuncuları harika yapan şey “takımın bir parçası olma” hissi

Henüz 22 yaşında olmama rağmen, şimdiye kadar kendimi ligin köklü oyuncularından biri gibi hissediyorum. İşler çok hızlı ilerliyor. Kısa bir süre önce profesyonellerden bir şeyler öğrenmek isteyen bir çocuktum. 

Şimdi ben çocuklara yardım edebilen biriyim. 

Bu yüzden akademiden kimlerin geldiğini görmekle ilgilendim. İyi oyuncuları harika yapan şeyin ”takımın bir parçası olma” hissi olduğunu gerçekten hissediyorum. Ekim ayında, ilk kez Uruguay’ın Dünya Kupası elemeleri kadrosuna çağrıldığımda bunu kendim için fark ettim. Edinson Cavani, Luis Suárez ve Diego Godín gibi çocukluk kahramanlarımdan bazılarıyla tanışmak üzere olduğum için geldiğimde gergindim… Ama çok mütevazıydılar. Bana sonsuza kadar takımın bir parçasıymışım gibi hissettirdiler. Gerginliğim çok çabuk geçti. 

Bugün LAFC akademisine baktığımda üç oyuncu öne çıkıyor: Erik Dueñas, Christian Torres ve Tony Leone. Hepsi 16 yaşında. Erik ve Christian zaten MLS’deki ilk takım için oynadılar. Üçünün de gelecek vaat eden bir oyunu var.

Yine de, doğru adımları atmazsanız, söz vermek size çok az şey ifade eder. Ve başka bir akademiden gelmiş biri olarak -çok farklı olsa da- paylaşmak istediğim bazı şeyler var.

Bence genç bir oyuncu için en önemli şeylerden biri bulunduğunuz yere değer vermek. Önemli bir yere geldiğinizi ve bunun kavramanız gereken bir şans olduğunu hissetmelisiniz. Bunu ABD’de yapmak zor olabilir, çünkü buradaki genç oyuncular en azından Uruguay’a kıyasla böyle profesyonel bir ortamda gelişiyor. Örneğin, burada büyük bir yetenek, hâlâ akademide olmasına rağmen en yeni kramponlara ve iyi bir sözleşmeye sahip olacak. Bu, bazı şeyleri hafife almayı ve rahatlamayı cazip hale getirebilir ve ardından oyuncu açlığını kaybedebilir.

Ve bu, büyük bir yeteneğin başına gelmesi gereken son şeylerden biri. 

“Uruguay’da genç bir oyuncu olarak sadece bir çift krampon almak için her şeyini vermeniz gerekir“

Bu kadar küçük bir ulus olmamıza rağmen Uruguay’ın bu kadar çok futbolcu üretmesinin bir nedeni de bu bence. Los Angeles’tan daha az olan 3.5 milyon nüfusumuz var. Çok çalışmamız gerekiyor çünkü Uruguay’da hiçbir şey kolay olmuyor. Yolumuzun Amerikan yolundan daha iyi olduğunu söylemiyorum. Bunlar sadece iki farklı kültür. Ama Uruguay zihniyetinin sahada çok faydalı olabileceğini deneyimledim.

Örneğin, Uruguay’da genç bir oyuncu olarak sadece bir çift krampon almak için her şeyinizi vermeniz gerekiyor. Peñarol akademisinde sık sık krampon ödünç almak zorunda kaldım. Onlar bile parçalanacaktı. Belki de bunun yarısı kadar yeri olan bir soyunma odasını paylaşan 20 oyuncu olabiliriz. Duşlarda sadece soğuk su olurdu ve bazen hiç su olmazdı. Bunların hiçbirine hiç tepki vermedim. O zamanlar normaldi. 

Uruguay futbolunun bir diğer büyük kısmı da rekabet gücüdür. Beş ya da altı yaşında başladığımız andan itibaren, aynı yaştaki diğer çocuklara karşı oyunlar oynarız. Biz ona ”bebek futbolu” diyoruz . Her hafta sonu turnuvalar ve kupalar var ve hepsi tamamen kazanmakla ilgili.

Yakın zamanda ise kazanma arzusunu, ihtiyacını benimsersiniz. Ve bir oyuncu olarak, bu sana çok yardımcı olur. 

Benim açımdan, kazanma ihtiyacı yaş aldıkça daha da güçlendi. Peñarol’da hayatın sadece bir parçasıydı. Peñarol Uruguay’daki en başarılı kulüp ve oraya vardığınızda size tarihi, unvanları ve efsanevi oyuncuları anlatıyorlar. Peñarol için oynamak ekstra sorumluluk taşıyormuş gibi hissetmenizi sağlıyor – ki öyle. Yani her oyunu kazanman gerektiği söylendiğinde ergenlik çağında bile değilsin. Bu sana bir şeyler ifade eder.

Peñarol çılgın bir kulüp. 15 yaşımdayken, beste söyleyip bağıran taraftarlarla dolu tribünlerin önünde oynuyordum. Açık olmak gerekirse: Peñarol ilk takımında oynamıyordum. Bunlar gençlik kategorilerinde çok alt sıralarda yer alan maçlardı.

“Tevazu ve açlık başarının en büyük iki anahtarı“

A takım için oynamaya başladığımda, sanki tüm varlığım birdenbire kazanmaya odaklanmış gibiydi. Sahadaki ve saha dışındaki eylemlerimin pek çok insanın hayatını etkilediğini fark ettim. Zaferden başka her şey felaketti. Talepler çok büyüktü. Bu tür bir yoğunluğun güzel bir yanı var, örneğin başlama vuruşundan iki saat önce stadyuma girdiğinizde ve taraftarlar orada olduğu zaman. Ya da ekip otelinden ayrıldığınızda kapıdan çıkarken sizi alkışlıyorlar. Bir de çirkin tarafı var, mesela kaybedilen bir maçtan sonra taraftarla karşılaşmamak için sokağa bile çıkamıyorsunuz. Her iki durumda da bir şeyler öğrenirsiniz.  

Geliştirdiğim ilk niteliklerden biri, ne olursa olsun sakin kalabilme yeteneğiydi. Bu hala bende. Hattrick yaparsam, kendimi kaptırmam. Bir maçta dokuz şans kaçırırsam, çok düşmem. Duygularımı sabit tutarım. Bunun daha tutarlı bir şekilde gol atmamı sağladığını düşünüyorum ve bu önemli çünkü tutarlılık size şampiyonluklar kazandırıyor. 

Peñarol’da ilk kez şampiyonluk kazandığımda anladım.

O zamandan beri Uruguay’daki deneyimlerimi LAFC’ye mümkün olduğunca yardım etmek için kullanmaya çalıştım. MLS Şampiyonluğu (Supporters’ Shield) büyük bir zaferdi. Bu yılın başlarında CONCACAF Şampiyonlar Ligi’ndeki ilk maçımıza çıktık – gelecek hafta Cruz Azul’a karşı çeyrek final oynayacağız. Umarım taraftarlar çok yetenekli ve şampiyonluğu kazanma arzusu olan genç bir takım görürler. Bence bunu görecekler.

Ayrıca akademiden gelen gençlerin de A takımda devam edeceğini umuyorum. Onlara bir tavsiyem daha olsaydı, tek bir günlük antrenmanı boşa harcamamak olurdu çünkü futbolda bir gün çoktur. Başka bir şey de, hiçbir zafer ya da yenilgi, her gün daha iyi olmaya odaklanmalarını engellememelidir. Bu çok önemli…

Ve elbette, ne kadar ileri giderlerse gitsinler alçakgönüllü kalacaklarını umuyorum. Öğrendiğim bir şey varsa, o da tevazu ve açlığın başarının en büyük iki anahtarı olduğudur. 

Sadece futbolda değil, hayatta da. 

Yazar: Diego Rossi

Çeviren: Kubilayhan Kavrazlı

Kaynak: https://www.theplayerstribune.com/posts/my-golden-boot-diego-rossi

Diego Rossi transferiyle ilgili haberimize buradan ulaşabilirsiniz:

Fenerbahçe, Uruguaylı genç yıldız Diego Rossi’yi kadrosuna kattı