Halihazırda sadece 5 ülke –aynı zamanda Birleşmiş Milletler Güvenlik Konseyi’nin daimi üyeleri de olan- ABD, Rusya, Çin, İngiltere ve Fransa dünyanın herhangi bir yerindeki herhangi bir ülkeyi istedikleri zaman vurabilecek füze teknolojisine sahip. Ancak New York Times, füze teknolojisinde rönesans çağına girmekte olduğumuzu ve bu listenin çok yakında epey genişleyeceğini yazmış. Sergio Peçanha ve Keith Collins imzalı haberi aktarıyoruz:
Füzelerinin menzilini dikkate değer ölçüde artıran Kuzey Kore, geçen yılki denemelerinde isterse ABD’yi vurabilecek duruma geldiğini kanıtlamıştı. Kuzey Kore gibi füzelerinin menzilini ve isabetliliğini iyileştirmeye yatırım yapan diğer başlıca ülkeler ise İsrail, Hindistan, Pakistan, Suudi Arabistan, İran, Güney Kore ve Tayvan. Stratejik ve Uluslararası İlişkiler Merkezi’nden Ian Williams, özellikle son 20 yıldır bu teknolojiye yatırım yapan bütün bu ülkelerin, füzelerinin bulunduğu silah depolarına yönelik bir saldırıya, füzeleriyle karşılık vermeye çekinmeyeceklerini söylüyor. Yani zaten çoğu birbirinin hasmı olan bu ülkelerin birbirine karşılıklı füzeler göndererek savaşması ihtimali yüksek. Üstelik füzelerinin isabetlilik oranları düşük olduğundan, hedefler askeri de olsa, sivil kayıpların da yüksek olacağını tahmin etmek güç değil.
Kuzey Kore’nin füzelerinin menzili, tahminen, 1990’larda 1000 km civarındayken bugün 13 bin km’ye ulaşmış durumda. Yani dünanın yarısı Kuzey Kore füzelerinin menziline giriyor. Güney Kore ise aynı dönemde teknolojisini Kuzey Kore’nin her yerini vurabilecek kadar geliştirdi.
1990’larda başladığı füze progamını Çin’in yardımıyla geliştirdiği düşünülen Pakistan, bölgesel hasımı Hindistan’ın büyük bölümünü vurabilecek kapasiteye erişmiş durumda. Son yıllarda Rusya ile işbirliği yapan Hindistan da Pakistan’ın tamamı ile Çin’in büyük bölümünü vurabilecek menzilde füzelere sahip.
Suudi Arabistan ve İsrail 1990’dan çok önce İran’ı vurabilecek kapasiteye erişmişti. Ama artık İran da, kısmen Kuzey Kore’den aldığı teknoloji ile onlara karşılık verebilecek durumda.
Ayrıca Hindistan ve Kuzey Kore, füzelerini saklamak için de işlerine yarayacak denizaltından atılabilen füze teknolojisinde epey ilerleme sağladı.
Bu arada milis gruplarıyla terör örgütlerinin de füzelere erişimi kolaylaşmış durumda. Örneğin Yemen’deki Husi milisler geçen Kasım’da Suudi Arbaistan’ın başkenti Riyad’a bir Scud füzesi göndermeyi başarmıştı. Scud ve türevleri dünyadaki en yaygın füzeler. Başlıklarına kitle imha silahı yüklenebilen Scud’ları 1950’lerde Rusya geliştirmişti.
Yaptırımlara rağmen 1980’lerde Mısır üzerinden sınırlı sayıda “Scud B” füzelerine erişim sağladığı tahmin edilen Kuzey Kore bu füzeleri geliştirerek Hwasong-5 adlı kendi füzesini geliştirdi ve bunları İran’ın da aralarında bulunduğu bazı ülkelere ihraç ettiği sanılıyor. Kuzey Kore’nin 1500 km menzilli NO Dong füzesinin teknolojisini de İran ve Pakistan’a sattığı sanılıyor. Kuzey Kore’nin kıtalararası balistik füzelerinin menzilinin yıllar içinde nasıl arttığı aşağıdaki tablodan izlenebilir
Medyascope'un haftalık e-bülteni
Andaç'a abone olun
Editörlerimizin derlediği öngörüler, analizler, Türkiye’yi ve dünyayı şekillendiren haberler, Medyascope’un e-bülteni Andaç‘la her çarşamba mail kutunuzda.
Hwasong-5, 1986, 300 km
Kuzey Kore’nin ilk Scud varyasyonu
No Dong 1, 1994, 1.500
Motoru ve tasarımı geliştirilmiş Scud varyasyonu
Taepodong 1, 1998, 5.000 km
Bir geliştirilmiş NO Dong motoru, bir Scud motoru and üçüncü bir bilinmeyen motor.
Taepodong 2, 2006, 10.000+ km
Kıtalararası balistik füze olarak kullanılabilen üç aşamalı uydu fırlatma aracı. İlk iki aşamasında 5 kadar NO Dong motoru kullanıldığu, üçüncü aşamasında hise bilinmeyen bir motor kullanıldığı sanılıyor.
Füze teknolojisinin yayılmasını önlemek zor; güdüm sistemleri, motorlar gibi küçük parçalarının ticaretini engellemek ise neredeyse imkansız. Ve uzmanlara göre füze yapımının sırlarını öğrenen ülkelerin ve şimdilerde 8000 km menzil üzerinde çalışan Hindistan’ınki gibi birbirinden tehditkar modelerin sayısı hızla artıyor.
