Taliban’ın Afganistan’ın başkenti Kabil’i ele geçirmesi ve hükümet kurmak için görüşmelere başlamasından sonra pek çok Afgan, karamsar bir ruh hali içinde ve gelecekte neler yaşayacaklarını bilmiyor. BBC, güvenlik gerekçesiyle adını açıklamadığı genç bir kadın öğrencinin özlemlerini ve geleceğe ilişkin korkularını paylaştığı bir mektubu yayımladı. Mektubun çevirisini paylaşıyoruz.
“Ülkenin çöküşünün, cumhurbaşkanının kaçışının ve Taliban’ın bir kez daha iktidara gelmesinin yedinci günü bugün.
Geride bırakıldık…
Korku tüm varlığımı ele geçirdi ve günler geçtikçe umudun içimden silinip gittiğini hissedebiliyorum. Yaşadıklarım hayal kırıklığıyla eşdeğer. Tek görebildiğim karanlık, belirsizlik ve pek de parlak olmayan bir gelecek.
Öldürülebileceğimi biliyorum çünkü bunun olması için nedenlerim var.
Korktuğunuz kimseler ülkenizi işgal edince böyle oluyor.
Sonu olmayan, puslu ve uzun bir yolda olduğunuzu hayal edin, tek başınıza.
Hayatımda pek çok kızın tahammül edemeyeceği onlarca engele tanık oldum. O engelleri aştım da, peki ya bu…
Hey dünya, burada olan bitenler umurunda mı? Biz senin gözünde önemli miyiz? Burada olan biteni görüyor musun?
Dinleyenler için, umursayanlar için yazıyorum tüm bunları.
Medyascope'un haftalık e-bülteni
Andaç'a abone olun
Editörlerimizin derlediği öngörüler, analizler, Türkiye’yi ve dünyayı şekillendiren haberler, Medyascope’un e-bülteni Andaç‘la her çarşamba mail kutunuzda.
Acı çekiyoruz çünkü geride bırakıldık.
Korkuyla yaşamak, ölümden daha az değilmiş.
Bu yazdıklarımı okuyorsanız, bize yardım edin. Hayatta kalmamıza ve bir kez daha olsun karanlığı aşıp, öncekinden de güçlü şekilde ışığı görmemize yardımcı olun.
Biz, ülkemizi geri istiyoruz. Halkım istediği gibi ve hak ettiği şekilde yaşasın istiyorum.
Ülkelerinizdeki savaşı durdurmalarını söyleyin onlara. Savaş çirkindir, savaşın yüzü kirlidir ve savaşın kazananı yoktur. Savaşın sonuçlarına kalp dayanmaz.
Genç kızlar belirsizlik içinde boğuluyor, korku içinde, şüpheler içinde… Biz, savaşın çocuklarıyız.
Hayatta kalmamıza yardım edecek birilerini arıyoruz. Ailelerimize bakıp hiçbir şey yapamadığımız için çaresizlikten ağlıyoruz.
Gökyüzüne yüzümüzü çevirip ‘ona’ soruyoruz: Bizi görüyor musun, bize yardım edecek misin? Sonra bir düşüncedir beni alıyor, ‘umudum olacak mı, küçücük bir umut?’
Hey dünya, hey orada yaşayanlar, ne şanslısınız! Yaşadığınız hayatı kıskanıyorum.
Bir de bize, bana bakın. Çok büyük hayallerim vardı benim, başkalarına yardım edecektim. Oysa şimdi yardıma ihtiyacı olan benim.
Acaba bir gün diyebilecek miyim: Başardık, geride bıraktık savaşı.”
Derleyen: Zeynel Yıldırım
