Brezilya ve Arsenal’in 21 yaşındaki genç yıldızı Gabriel Martinelli, The Players’ Tribune için bir makale kaleme aldı. Medyascope Spor Servisi olarak sizin için çevirdik.
Gabriel Martinelli: “İki ailem için de oynuyorum”
Son haftalarda biraz deliriyorum.
Bu konuda yalan söylemeyeceğim. Brezilya Dünya Kupası kadrosu için rekabet içerisinde yer almanın sana yaptığı şey bu. Hepimiz Tite’nin kadroya 26 oyuncu çağıracağını biliyoruz. Yapmanız gereken sakin olmak ve gelecek telefonu beklemek.
Ama ben her türlü hesaplamayı yapıyorum. Başım dönüyordu. Ben de hep şunu düşündüm; peki kaç forvet alacak?
Kimler uygun durumda? Bana ihtiyacı var mı?
Beni alacak mı?
Bu çok yorucuydu. Evde tebeşir ve kara tahta ile oturmuş, oyuncuları saymış ve hesaplama yapmış olabilirim.
Tite beni aradığında çok duygusaldı. Hiçbir fikrin yok, bir tür paralel fantezi dünyasında yaşıyormuşum gibi hissettim. Pek çok insana, özellikle de aileme çok şey borçluyum. Ama ikinci aileme teşekkür ederek başlamak istiyorum. Arsenal, çünkü siz olmasaydınız bunların hiçbiri mümkün olmazdı.
2019’da Arsenal’e geldiğim için tanrıya şükrediyorum. Her şeyin bir nedenden dolayı gerçekleştiğini düşünüyorum ve burada çok mutluyum. Şimdi geriye dönüp bakmak çok eğlenceli, çünkü kolaylıkla kendimi başka bir yerde bulabilirdim.
Medyascope'un haftalık e-bülteni
Andaç'a abone olun
Editörlerimizin derlediği öngörüler, analizler, Türkiye’yi ve dünyayı şekillendiren haberler, Medyascope’un e-bülteni Andaç‘la her çarşamba mail kutunuzda.
Biliyorsunuz, Manchester United’da projenin bir parçasıydım. Birkaç denemeye katılmak için oradaydım. Hatta birçok üst düzey oyuncu ile de tanıştım. 17 yaşındayken, son seansımı orada gerçekleştirdim ve haberleri beklemek için Brezilya’ya döndüm.
Bir gün babam beni oturma odasına çağırdı. Menajerimle konuşmuştu ve United hayır demişti.
Sadece bu yıl için hayır değil, “hayır onu hiç istemiyoruz.”
Dürüst olmak gerekirse sarsıldım. Beni birkaç kez oynarken görmüşlerdi ve benimle imzalayacaklarına emindim, biliyor musun?
Birkaç hafta sonra Barselona’da bir denemeye daha katıldım. Orada 15 gün geçirdim. Onlar da beni istemediler. Bunu kabullenmek daha kolaydı çünkü bu sadece bir denemeydi. Hâlâ…
Babamla oturup “Ne yapacağız?” dediğimi hatırlıyorum.
Babam Joao’yu bilmeden hikayemi gerçekten anlayamazsınız. O da kariyerime benim kadar yatırım yapıyor. Yeni yürümeye başlayan bir çocukken, henüz 6 yaşındayken beni Corinthians’ın bir denemesine götürdü. Sadece bunu anladığınızdan emin olmak için, Brezilya’nın en büyük kulüplerinden biri. Bunu hangi baba yapıyor? Profesyonel olmak istemişti ancak yapamadı ve benim bunu başarmamı istedi. Babaların oğullarına yatmadan önce hikaye okumaları gerekiyor. Babam sürekli “6 yaşında gelince seni eğiteceğim” derdi.
Yeterince iyi olup olmayacağımı bile bilmiyordu. Tek yaptığımız Guarulhos, Sao Paulo’daki evimizin yakınında yıpranmış bir sahada oynamaktı. Kalelerin ağları bile yoktu. Babamın sırtına atlardım, sahaya doğru yürürdük ve oraya vardığımızda şöyle derdim, “Baba hadi top sürelim! Hadi oynayalım!”
Şöyle olurdu: “Hayır, hayır. Sol ayağını geliştireceğiz.”
Sol ayak!!! Altı yaşıma bile girmemiştim! Ciddiydi. O kaleciydi, topu bana gönderirdi ve ben de şut çekerdim ve şut çekerdim ve şut çekerdim.
On şut… yüz şut… bin şut…
Bundan hep şikayet ederdim. “Hadi ama baba…” Ne acı.
Sadece eğlenmek istedim, biliyor musun? Profesyonel olacağım diye etrafta gezmiyordum. Demek istediğim, belki de Dünya Kupası’nı izlerken, bunun hayalini kuruyordum. Evinizin önü bayrak renklerinde boyandığında, arka bahçenizde 15 aile üyeniz varken, TV oynuyor, balonlar, havai fişekler, çalan kornalar var, kuzenleriniz merdivenlerde koşuşturuyor ve amcanız mangalda… nasıl olmasın? Brezilya Milli Takımı’nı izliyorsunuz ve şöyle düşünüyorsunuz, O formayı bir gün Dünya Kupası’nda giydiğinizi hayal edin.
Ama çoğu zaman sadece oynamak istedim. Annem, “her yerde koşuşturan çılgın bir çocuk” olduğumu söylerdi. 10 ya da 11 yaşlarındayken, Corinthians’ta, okulumda ve babamın arkadaşlarının alt kategori kulüplerinde oynardım. Bazen bir günde üç maça çıkardım. Ailem beni maçlara götürebilmek için hafta sonlarından vazgeçti. Çok fazla fedakarlık yaptılar, kendilerine çok az zaman ayırabiliyorlardı.
Ama eğer kötü oynamış olsaydım? Eve giden yollar uzun sürecekti.
Babam çok konuşuyor. Potansiyelimin sadece yüde 10’unu gösterdiğimi söylemeyi seviyordu. Çok koşuyordu, bu özelliğimi ondan alıyorum. Bana şöyle derdi: “İyi oynamayacağınız, topun bacağınızdan sekeceği günler vardır, ancak koşarsanız yine de takımınıza bir şeyler verebilirsiniz.” Bu iyi bir dersti. Onu her zaman dinledim.
Ama sürekli benimle ilgileniyorlardı. Ailem Mogi Mirim gibi yerlerde beni izlemeye geldiğinde, iki saatlik yolu geri dönmemiz gerekirdi.
Asla küfür etmedi, bağırmadı ya da başka bir şey yapmadı. Daha çok detaylarla ilgiliydi.
“Gabriel, yaştığın şu şeyi, şunu ve bunu yapmalıydın…”
Ve kötü oynayıp oynamadığımı biliyordum! Zaten üzgündüm. Bana söyleyecek kimseye ihtiyacım yoktu.
“Dikkatsiz, Gabriel dikkatsiz…”
Bazen uyuyormuş gibi yapıyordum. Devam edecekti. Bir saat sonra gelen sessizlik. Güzel, mükemmel sessizlik… Ta ki annem başlayana kadar.
“Gabriel, senin şutların çok güçsüz. Daha sert şut atmalısın.”
Ben, “Ah anne, tanrı aşkına!! Zaten yeterince duymadım mı?”
Bir keresinde babama “Hey, her maçta böylesin” dedim. Bunu benim iyiliğim için yaptığını açıkladı. Ama bir dahaki sefere tekrar sinirleneceğim, hahaha.
14 yaşındayken Itu’da yeni bir iş buldu. Bu yüzden Corinthians’tan ayrılmak zorunda kaldım. O gün çok ağladım. Çok daha küçük bir kulüp olan Ituano’ya gittim, ama şimdi gerçekten futbolcu olabileceğimi fark ettim. Zaten bir menajerim vardı, Rafael, hâlâ yanımda. Ama babam bir B planına ihtiyacım olduğunu söyledi. Annem üniversiteye gitmemi istediğini söyledi. Hâlâ da istiyor.
Ne okuyacağımı bile bilmiyordum… Sadece A planının işe yarayacağını umuyordum.
Yıllar sonra, 2018’de United beni istemediklerini söyledi. Neyse ki, bundan kısa bir süre sonra Copinha’da gerçekten iyi gidiyordum (ünlü Sao Paulo Gençlik Kupası). Yeni teklifler geliyordu. Rafael bana Arsenal’in beni istediğini söylediğinde, iki kez düşünmedim. Babama, “Ne düşünüyorsun?” diye sordum.
“Londra’ya gidelim” dedi.
Şimdiye kadar yaptığımız en iyi hamle.
2019’da Londra’ya geldiğimde hiçbir şey hakkında fikrim yoktu. Uyuyamıyordum bile. Ailem ve Rafael başlangıçta benimle birlikte geldi, ama bazı zamanlar evde yalnız uyumak zorunda kaldım… Bunu hiç yapamadım. Çocukken her zaman ailemle yatardım, çünkü sadece bir yatak odamız vardı. Itu’ya taşındığımızda yalnız uyumaktan korkuyordum. Şimdi bile evde birisine ihtiyacım var. Bir keresinde orada yalnız uyudum ve tüm geceyi kız arkadaşımla telefonda konuşarak geçirdim. Bunu şaka olarak söylemiyorum. Gün içerisinde de yalnız olmayı sevmiyorum.
Araba kullanamıyordum. Ehliyet almak için İngilizce konuşmak zorundasınız ve yeterince iyi konuşabildiğimde pandemi tüm testleri erteledi. İki yıl boyunca yola çıkanları yakalamak ya da Uber çağırarak geçirdim. Beni kim kurtardı biliyor musun? Emiliano Martinez. Ne adam! Evimden 10 dakika uzakta yaşıyordu, bu yüzden beni antrenmana ve stadyuma götürmek için alırdı. Bazen Dani Ceballos’u da alırdık. Emil her zaman herkese yardım etmeye çalıştı. Bir keresinde yılbaşını ailesiyle birlikte evinde geçirdim.
Ayrıca başka bir harika adam olan David Luiz’den de çok yardım aldım. Böyle insanlar olmasaydı, başlangıcım çok daha zor olurdu.
Haftada üç kez İngilizce dersleri aldım. Kız arkadaşımla film izledim. Onu seviyorum, ama bazen beni çıldırtıyor! Rio’lu olmasına rağmen, her zaman İngilizce izlemek istiyor ve ben de Portekizce izlemek istiyorum.
O sürekli, “İngilizce öğreniyorsun ve onları dublajlı mı izlemek istiyorsun?” Ama Portekizce’deki seslere alıştığınızda, İngilizce sadece garip.
Portekizce bir tane izleyebiliriz ve “Biliyorsun… bu aktörün gerçek ses bile değil.”
Ben, “Evet öyle. Bu sese alışkınım.”
“Bu ses değil! Gerçek ses İngilizce’dir. Portekizce bilmiyorlar!”
Başka şeyler için de annemden yardım aldım. Stamford Bridge’de o golü atmadan bir gün önce ona sordum, “Yarın bir gol atacağım. Bunu nasıl kutlamalıyım?”
“Beni rahatsız etmeyi bırak çocuk, yemek yapıyorum!” Hahaha.
“Bunu yaparsam nasıl olur?” diye düşünüyordum. Kollarımı kavuşturdum.
“İşte bu” dedi.
Ama gerçekten yardıma ihtiyacım olan an, 2020 yazında diz sakatlığı yaşadığım andı. Dizimde ağrı hissettiğimde antrenman yapıyordum. Doktorlar bana kıkırdağa zarar verdiğimi söylediler.
Beş ay yok.
Gözyaşlarına boğuldum. İnanamadım. Daha önce ayak bileğimi burkmuştum, ama bu sevdiğim şeyi yapmadan geçecek yarım yıldı. Ayağıma ağırlık bile veremiyordum. Ama bir hafta sonra, “Hey, ağlamanın bir anlamı yok. Devam edelim” moduna girdim.
Aslında bu dönemde İngilizcemi çok geliştirdim. Fizyoloğumuz Jordan ile çalışıyordum Birlikte çok fazla zaman geçirdik, fiziksel ve duygusal olarak çok fazla acı hissettim. Ama aynı zamanda da çok olgunlaştım ve bedenim, zihnim ve İngilizce fiiller hakkında çok şey öğrendim.
Bir ay sonra ayağıma ağırlık verebildim. Büyük bir zaferdi.
Yakın zamanda dizimi biraz daha bükebildim. Bir galibiyet daha.
Aralık ayında geri döndüm. Peki ne oldu? Yine sakatlandım! İlk maçta, Man City’nin ikinci kalecisi Zack Steffen bana uçtu. Acı içinde yuvarlandım ve dışarı çıkmak zorunda kaldım. Tabii ki endişeliydim. Neyse ki ciddi değildi. Birkaç hafta sonra Newcastle’a karşı ilk 11 çıkmak üzereydim ki ısınırken bileğimi burktum. 1 hafta daha yok. Bu yüzden geri dönüşüm tam olarak sorunsuz değildi.
Mikel bana her zaman harika davranmıştır. Geçen sezon çok fazla oynamadığım zamanlarda ofisine gittim ve bana şansımı yakalayacağıma dair güvence verdi. Sadece her karşılaşmada oynamak istiyorum, biliyor musun? Geçen gün Forest’a karşı çıktığımda bile, “Ah, bir gol daha atmayı çok isterdim..” Ama çok fazla karşılaşmamız var. Anlıyorum.
Elime geçen şansı iyi kullandığım için o kadar mutluyum ki. Bu kulübü gerçekten çok seviyorum. Kadro büyük bir aile gibi. Hepimiz birbirimize çok fazla saygı duyuyoruz. Eğer bizi antrenmanda görürsen, neden bu kadar iyi oynadığımızı anlarsın. Çünkü basit bir paslaşma oyununda bile kimse kaybetmek istemez. Kendi sahamızda henüz bir puan bile kaybetmedik, çünkü bu sezon atmosfer her zamankinden daha iyi. Rakipler her zaman Emirates’teki baskıyı hissediyorlar.
Ve sana söz veriyorum, topu kovalarken ve bitik hissederken, pes etmek istiyorsun…. ve 60.000 taraftar tezahürat yapıyor… o topa ulaşacaksın. Bize verdikleri enerji inanılmaz.
Aslında, Ağustos ayında Saliba’nın Leicester’a karşı kendi kalesine attığı golü hatırlıyor musunuz? Yüzünü buruşturarak geri dönüyordu ve belki diğer taraftar onu yuhalardı… Ama taraftarlarımız tezahürat yaptı. Kükrüyorlardı. “Ne olursa olsun yanınızdayız” diyorlardı.
İki dakika sonra golü attı.
Bu Arsenal!
Her maçı kazanmak için oynamaya devam edeceğiz, çünkü bu kulübün yapması gereken şey bu. Arsenal “puan almak” ile ilgili değil.
Arsenal dördüncülükle ilgilenmiyor.
Arsenal şampiyonluklarla ilgileniyor. Lig… Şampiyonlar Ligi…
Taraftarların hak ettiği şey bu.
Tabii ki Dünya Kupası hayalimi de hiç unutmadım. Tite mart ayında beni ilk kez A takıma çağırdığında, ne söyleyeceğimi bilemedim. Bana bir mesaj gönderdi ve yemin ederim ki, cevabımı 20 kez okumuş olmalıyım. Yanlış bir şey yazmaktan çok korkuyordum.
Brezilya için ilk sahaya çıkışım Maracana’daydı… Gerçeküstü. Soyunma odasına gidip sarı formayı gördüğümü hatırlıyorum. MARTINELLI!
Aileme bir fotoğraf gönderdim. Babam “Harika, evlat” diye karşılık verdi.
Ama onun çok daha duygusal olduğunu biliyordum. Konuştuğumuzda neredeyse ağlıyordu.
Bu yüzden geçen hafta Dünya Kupası kadrosuna çağrıldığımda, o sihirli hissi tekrar yaşadım. Bu sefer ailem arka bahçede toplandığında, TV ekranında olacağım. Brezilya’nın altıncı Dünya Kupası’nı eve getireceğiz!
Babam ve ben artık çok daha rahat iletişim kuruyoruz. Geçmiş hakkında konuşmayı çok seviyor. Bu sezon beş lig golü attım, ikisi sol ayağımla. Her birinden sonra beni aradı.
“Sahaya gittiğimiz, sol ayağınla şut atıp şikayet ettiğin zamanları hatırlıyor musun? Görüyor musun? Şimdi karşılığını veriyor!”
Ne diyebilirim?
Sanırım bir anlamı var:)
Kaynak: The Players’ Tribune
Yazan: Gabriel Martinelli
Çeviren: Yahya Kemal Doğan
Editör: Doğa Üründül
