The New York Times, Çarşamba günü, Amerikalı ünlü edebiyatçı Nathaniel Rich’in kalemi ve Amerikalı fotoğrafçı George Steinmetz’in fotoğraflarıyla Losing Earth (Dünyayı Kaybetmek) isimli bir makale yayınladı. Makalenin konusu küresel ısınma ve 1979-1989 yılları arasında dünyanın küresel ısınmayı durdurmak için büyük bir şansa sahip oluşu, ancak sanayi sektörünün baskıları ve politik çıkarlar nedeniyle bu fırsatı elinden kaçırışı.
Küresel ısınma her ne kadar geçtiğimiz son 10 yılda dünya gündeminde yerini bulmuş olsa da, Rich makalesinde, bugün küresel ısınma ile ilgili bilinen verilerin ve öngörülerin aslında 1979’da da bilindiğinden ve dünyanın 1979-1989 yılları arasında küresel ısınmayı durdurmak için büyük bir fırsata sahip olduğundan bahsediyor.
1957 yılı itibariyle toplanan veriler sonucu, 1979 yılında bilim adamlarının büyük bir çoğunluğu Dünya’nın -başlıca sanayi üretimi nedeniyle atmosfere yollanan karbondioksit miktarının artışıyla- ikliminin ısındığı konusunda hemfikir oluyor. Bilim insanlarının raporları ve makaleleri, başta ABD olmak üzere dünya liderlerini de harekete geçiriyor. Bilim insanlarının verileri ve yayınladığı makaleleri oldukça kuvvetli olmalı ki bugün Amerika’daki Cumhuriyetçiler’in sadece yüzde 42’si küresel ısınmaya inanıyorken, Rich’e göre, bu oran 80’lerde çok daha yüksek ve küresel ısınma gerçeği Demokratlar ile Cumhuriyetçiler’in uzlaşabildiği nadir konulardan biri.
Tüm bu gelişmeler sonucunda, Şubat 1979 tarihinde, küresel ısınma konferanslarının ilki olan Cenevre Dünya İklim Konferansı toplanıyor. 50 ülkeden bilim insanlarının toplandığı konferansta ‘acil durum’ çağrısı yapılıyor ve devletlerin bir an önce küresel ısınma ile ilgili harekete geçmesi gerektiği kararlaştırılıyor. Cenevre’deki konferanstan dört ay sonra 7li grup, Tokyo’da toplanıyor. Dünyanın en zengin yedi ülkesinin liderleri Tokyo’da karbon emisyonunun azaltılacağına dair ortak bir açıklama yapıyor.
Tokyo Konferansı’ndan 10 yıl sonra ise, 1989 yılında Hollanda’da 60 ülkenin delegesinin katıldığı konferansta ilk bağlayıcı anlaşmayı hazırlamak için toplanılıyor. Anlaşmanın yürürlüğe girmesi için ABD’nin liderliğine ihtiyaç duyulduğu anda ABD bu rolü üstlenmiyor ve anlaşmayı imzalamıyor. Rich’e göre, 1989 yılındaki bu başarısızlıktan sonra küresel ısınma unutturulmanın yanı sıra, 21. yüzyılda yalanlanıyor ve çoğu çevreler tarafından gerçekliği sorgulanıyor. Ancak Rich, şunu da ekliyor; küresel ısınmaya sırtımızı döndükçe “intihar ediyoruz”.
Rich’e göre küresel ısınma ile ilgili harekete geçilmemesi ve ABD’nin liderlik rolünü yıllardır reddetmesinin sebebi başlıca politik ve ekonomik çıkarlar. Gerek 1989 yılında gerekse 2017 yılında sanayi sektörünün büyük lobi faaliyetleri ve baskıları Amerikan hükümetlerini geri adım atmaya yöneltmiş. Aynı zamanda Soğuk Savaş döneminde Sovyetler ve Çin ile girişilen sanayiye dayalı çekişmeler Amerikan hükümeti tarafından merkezdeki bir güvenlik sorunu olarak algılanmış ve ‘idealist’ çevreci fikirler doğrultusunda hareket etmenin siyasi sonuçlarından çekinilmiş.
