Feminist Bakış’ta bu hafta Berrin Sönmez, Alevilere yönelik saldırıları ele aldı.
30 Temmuz günü Ankara’da Şah-ı Merdan, Serçeşme, Ana Fatma cemevlerine ve Türkmen, Alevi, Bektaşi Vakfı ile Gökçebel Köy Derneği’ne saldırılar düzenlendi. İstanbul’da ise 6 Ağustos günü Kartal Cemevi Başkanı ve Alevi Vakıfları Federasyonu İkinci Başkanı Selami Sarıtaş, evinin yakınında iki kişinin saldırısına uğradı. Ankara’da saldırıyı düzenleyen kişinin sorgusunda cemevlerinin yerlerini araştırdığı ve aynı zamanda iki HDP’li siyasetçi hakkında notlar tuttuğu öğrenildi. Saldırıyı Muharrem ayında düzenlemek bilinçli bir seçim olsa da, saldırı amacının dini olmaktan çok siyasi, planlı ve büyük ihtimalle organize olduğu düşünülüyor.
Anayasanın 10. maddesi gerçekten uygulansa, eşit yurttaşlar olarak bir arada yaşamanın önünde engel oluşturan ayrımcılığın ortadan kaldırılması için gereken siyasi irade ve kurumsal politikalar oluşturulsa hiç yaşanmayacak bu sorunlar, hemen hemen her seçim öncesinde tekrarlanıyor.
Alevi açılımlarının sonuçsuz kalma nedenlerinden birisi, Alevilerin ortak taleplerde buluşması için iktidarın baskı yapması. Bu baskıcı ortaklaşma dayatması, iyi niyetli görünen hak savunucusu ve demokrat kişilerden de duyuluyor. Oysa Alevi inancında temelde “yol bir sürek bin bir” felsefesi var. Uygulama usulleri açısından özünde çoğulcu olan Alevi toplumunu tek tipleştirecek dayatmalar, çözüme engel oluyor.
Bir diğer yaklaşım ise “dindar kadınlarla Alevi kadınlar bir araya gelse sorunu çözerler” buyurganlığı. Zaten feminist örgütlerde bir arada dayanışma halindeyiz. Ancak bu erkek aklı, kadına iş buyurmaktan başka çözüm düşünmüyor. Gülfer Akkaya’nın bu kolaycılığa dair cevabı çok çok açıklayıcı: Erkekler kriz anında kadınları öne sürer. Kendi kariyerleri zarar görmez böylece ve kriz aşılınca ortaya çıkar, çözümü sahiplenerek kadınları tekrar arka plana itelemek isterler.
Gülfer Akkaya’nın kitapları:
- Kadıncık Ana Yol Kurucusu
- Yol Kadındır
- Sır İçinde Sır Olanlar: Alevi Kadınlar
