Guardian’ın haberinden alıntıdır.
Uyuşturucu, şiddet ve taciz, Venezüela’da sayıları gittikçe artan evsiz çocukların hayatının bir parçası.
15 yaşındaki Edison giysilerini bir kanalizasyon kapağının altında saklıyor.
Joniel, 17 yaşında. Terk edilmiş bir binanın yanındaki metal levhanın altında uyuyor.
15 yaşındaki Paola: “13 yaşından beri sokakta yaşıyorum. Başıma gelen en kötü şey, bir adamın onu polise şikayet ettiğimi düşünüp az kalsın beni öldürecek olmasıydı. Bir gün beni arkadaşlarımlayken takip etti ve bir şişeyi kırıp enseme sapladı. Kollarımı, ayaklarımı bağlayıp beni nehre attı. Çok kan kaybettim ama cebimde bir bıçak vardı, onunla ipleri kesip kaçmayı başardım. Büyüyünce ceza avukatı olmak istiyorum çünkü okumak ve yazmaktan çok hoşlanıyorum. Böylece sırf kendimi değil, başkalarını da savunabilirim.”
Paola diğer çocuklardan topladıkları parayı sayarken.
16 yaşındaki Jesus: “12 yaşından beri sokakta yaşıyorum. Babam öldürüldü. Ailemi terk ettim çünkü orada rahat hissetmiyordum. Yiyecek bulmaya çalışıyorlardı fakat başaramıyorlardı. Şimdi [eskiden kullanımda olan] banknotlardan çanta yapıyorum. Kazandığım parayı yemeğe değil esrara harcıyorum.”
Jesus bir çöp torbasında bulduğu yiyecekleri yerken.
Jesus askerlerin pompalı tüfeklerinden çıkan saçmaların açtığı yaraları gösteriyor.
19 yaşındaki Katiuska, altı aylık kızı Neucari ile: “15 yaşından beri sokakta yaşıyorum. Ailemle yaşamıyorum çünkü sürekli kavga ediyorlar. Sokakta öğrendiğiniz çok önemli bir şey var: kimse kimsenin dostu değil.”
Katiuska kızıyla bir AVM’nin otoparkında, güvenlik görevlilerinden saklanırken.
Jose Angel, 14 yaşında: “8 yaşından beri sokakta yaşıyorum. Evden kaçtım çünkü karnım açtı ve üvey babam beni çok dövüyordu. Beni bir odaya kilitlemişlerdi. Sokakta yaşamanın en kötü yanı polis. Bizi yakalayıp kaşlarımızı, saçlarımızı kesiyorlar. Bir keresinde göğsüme tekme attılar ve nefessiz kaldım. Büyüyünce Neymar gibi bir futbolcu olmak istiyorum. Adam harika oynuyor!”
Jose Angel bir derede sabunlanırken.
Daninyer, 12 yaşında: “İki yıldır sokaktayım. Aç kaldığım için evden kaçtım. Annem bir araba kazasında öldü, babam ise şimdi manyak bir kadınla evli. Üvey annemin dediği her şeyi yapmak zorundaydım: okula gitmek, evi temizlemek. Eğer yapmazsam beni döverdi, babam da hiçbir şey yapmazdı. Bazen yolda akrabalarımı görüyorum, bana yemek veriyorlar. ‘Eve dön’ diyorlar ama dönmeyeceğim.”
Daninyer bir AVM’nin merdivenlerinden kayarken. Daninyer: “Otobanda yaşıyoruz, alışveriş merkezlerindeki dükkan sahiplerinden para istiyoruz. Yiyecek almıyoruz çünkü onu bize insanlar veriyorlar, böylece esrar için paramız kalıyor.”
Daninyer AVM önünde dilenirken.
Liliana, 17 yaşında ve hamile. “Sokakta yaşadığım için pişman değilim. Üç yıllık partnerim Daniel’i sokakta tanıdım.”
Liliana koynunda oğlu Angel ile. Doğum yaptıktan kısa bir süre sonra frengi olduğunu fark etmiş. Hastalık oğluna da geçmiş. Bu onun ikinci hamileliği. İlk çocuğunu kaybettikten sonra Liliana ikincisini göze alamayacağını, bu yüzden bebeği ile ailesinin yanına döneceğini söylüyor.
Liliana ilacı olmadığından ilaç yerine Boldo isimli bir bitkinin yaprağını yiyor.
Liliana oğluyla ailesinin yanına döndükten sonra yapamamış, sokaklara geri dönmüş: “Büyük annem sürekli kavga ediyordu; bu yüzden sakin olabileceğim, oğlumla huzurla yaşayabileceğim bir yere dönmek istedim.”
Hayırseverler kimi zaman sokak çocuklarına yemek yapıyor.
Evsiz çocuklar bir hayır evinde akşam yemeğine yardım ediyor. Ailesi tarafından terk edilen yüzlerce çocuktan birkaçı, burada kalacak yer bulabilmiş. Bazıları sokakta yaşarken bazılarını aileleri oraya bırakmış.
