96 yaşındaki Martin Adler, 1944 yılında Amerika Birleşik Devletleri (ABD) ordusunun 339. Piyade Alayı’nda görev yapan birinci sınıf bir erdi. İkinci Dünya Savaşı sırasında aynı bölükte görev yaptığı arkadaşıyla birlikte bir İtalyan kasabasında Alman birliklerini aradıkları sırada bir eve giren Adler, evde büyük bir sepetle karşılaştı. Adler hemen arkadaşını çağırırken ikili, kısa süre sonra gördükleri sepetin hareket ettiğini fark etti ve aradıkları Alman askerlerini bulduklarını sandı. Ateş etmeye hazırlanan Adler ve arkadaşı, bir yandan yüksek sesle sepete doğru “Çık dışarı! Yüzünü göster!” diye bağırıyordu. Bu sırada içeri giren bir kadın, askerlere “Durun!” diye seslenerek sepetin kapağını açtı ve sepetten üç küçük çocuk çıktı. İki ABD askeri de derin bir nefes aldıktan sonra gülmeye başladı. Bu anı ölümsüzleştirmek isteyen Adler, anneleri en iyi kıyafetlerini giydirdikten sonra üç çocukla birlikte bir hatıra fotoğrafı çektirdi.
Martin Adler’in kızı Rachelle Adler Donley, koronavirüs salgını sebebiyle aylardır karantinada bunalan babasının yüzünü biraz olsun güldürmek istedi ve aklına bu hatıra fotoğrafı geldi. Kasım ayın sonuna doğru, fotoğrafı internet üzerinden İkinci Dünya Savaşı temalı birkaç sosyal medya gurubunda paylaşan Rachel, “Bu İtalyan çocukları bulmaya çalışıyorum. Başarabilirsem, 96 yaşındaki babam Martin Adler çok mutlu olacaktır. Lütfen paylaşın” mesajıyla fotoğraftaki çocukları aramaya koyuldu.
Florida’da emeklilerin çoğunlukta olduğu bir bölgede yaşayan Martin, koronavirüs salgını sebebiyle mart ayından beri 89 yaşındaki eşi Elaine ile eve kapanıp kalmıştı. Rachelle Adler Donley, “Babamı biraz olsun neşelendirmenin bir yolunu bulmaya çalışıyordum. 2020 babam için gerçekten çok ama çok zor bir yıl oldu” diyerek yaptığı planı, “Dedim ki baba bırak fotoğrafı internette paylaşayım, bakarsın biri bize ulaşır, belli mi olur?” sözleriyle özetledi.
Fotoğraf, İkinci Dünya Savaşı ile ilgili pek çok kitap kaleme alan İtalyan gazeteci Matteo Incerti’nin dikkatini çekti. Incerti, savaş kayıtlarına aşinaydı, Adler ve birliğinin 1944 sonbaharında Apenin Dağları boyunca takip ettiği, Toskana’yı ve Emilia-Romagna bölgesini aşan yolculuklarının izini sürdü. Olasılıkları daraltmıştı ama hâlâ fotoğrafın tam olarak nerede çekilmiş olabileceğinden emin değildi.
Incerti, sosyal medya üzerinden yaptığı paylaşımlarla insanlardan yardım istedi ve bölgedeki yerel gazetecilerle iletişime geçti. Emilia-Romagna’nın merkezinde yayımlanan yerel gazeteler fotoğrafa ve hikayesine yer verdi. Adler’in kızı Rachelle’in ve gazeteci Incerti’nin arayışı, İtalya’nın önde gelen televizyon kanallarından Rai 1’in TG 1 adlı programında da yer buldu.
İtalya’nın kuzeyindeki Bologna kentinin yakınlarında yaşayan 83 yaşındaki Bruno Naldi, fotoğraftaki erkek çocuğunun ta kendisiydi. Naldi, yeğeninin fotoğrafı televizyonda gördüğünü ve hemen annesini yani kız kardeşi Giuliana’yı arayarak “Bu fotoğraftaki sensin” dediğini belirtirken ertesi gün üç kardeş, Bruno (83), Mafalda (81) ve Giuliana (79) bir araya geldi ve fotoğraftaki üç çocuğun kendileri olduğundan emin oldular. Gazeteci Matteo Incerti, Naldi kardeşleri hemen Florida’daki Martin Adler ile iletişime geçirdi. Kısa süre sonra Adler ve üç kardeş, canlı yayınlanan TG 1 özel programında internet üzerinden yaptıkları görüntülü konuşma aracılığıyla bir araya geldi.
Fotoğraftaki çocuklardan Bruno Naldi, savaş yıllarına ait anılarının silikleşmeye başladığını ve o yıllara ait yalnızca arka bahçelerindeki topları ve kendilerine çikolata ya da kurabiye veren ABD askerlerini hatırladığını söylerken annesi Rosa Minarini’nin birlikte fotoğraf çektirdikleri ABD askeri hakkında kendilerine hiçbir şey anlatmadığını belirtti.
Adler’in kızı Rachelle Adler Donley ise “Çocukluğumuzda babam da savaş hakkında konuşmayı pek sevmezdi. O yıllara ait sadece birkaç hikaye anlattı bize. İtalya’daki çocuklar ve onlarla çektirdiği fotoğrafın hikayesi, bunlardan biriydi. Savaş döneminden kalma anıları genelde babamı kâbuslarında yakalardı ama bu fotoğrafın çekildiği günü her anlatışında neşelenirdi” dedi. Babasının o çocuklarla buluştuğu anı, “Savaşın en mutlu olduğum anlarından biriydi, bir diğer mutlu anımsa savaşın sona erdiğini öğrenmekti” diye anlattığını belirten Adler Donley, “O fotoğraftaki gülümseme çok içten ve gerçek” diye konuştu.
