Yüzyıllık Yalnızlık ve Kırmızı Pazartesi başta olmak üzere çeşitli romanları, hikâyeleri, oyunları, anlatıları ve denemeleriyle tanıdığımız Nobel Ödüllü yazar Gabriel García Márquez, eserlerinde günlük yaşamın gerçekliğini olabildiğince büyülü bir biçimde ele alışıyla bilinmektedir. Kimi eserlerinde toplumun soğuk yüzünü tüm çıplaklığıyla ortaya sererken, kimi zaman da birbirinin içine geçmiş anlatı biçimiyle okurun kafasını bulandırabilmektedir. Ancak her ne olursa olsun, Márquez’in 20. yüzyılın en büyük yazarlarından biri olduğu su götürmezdir. Nitekim Latin Amerika’yı temsil eden ve tüm dünyada rüştünü ispatlamış yazarların sayısının azlığını düşündüğümüzde, Márquez’in başarısını daha iyi anlayabiliyoruz.
Elbette ki Kolombiyalı olmanın getirdiği politik bir hassasiyete de sahipti Márquez. Kendi deyişiyle, büyükbabasından masallar dinleyerek değil, iç savaş anıları dinleyerek büyümüş biri olarak toplumsal hareketlerin önemi ve gücü üzerine oldukça ciddiyetle eğilmiş ve yaşamı boyunca sol eğilimli bir çizgide durmuştur. Bunun en güzel örneğini de, çok yakın bir dost bellediği Fidel Castro ile ilişkisinde görebiliriz.
1996’da, Fidel Castro ile olan dostluğunu anlatan Márquez, Castro ile olan ilişkilerini güçlendiren şeyin kitaplar olduğun belirterek Castro’nun çok iyi bir okur olarak profesyonel editörlerden bile iyi bir göze sahip olduğunu ve bu sebeple bir kitabını yayımlatmadan önce Castro’ya gönderip okumasını istediğini ifade ediyor. Castro, bu kitap taslağını hemen okuyarak, olay örgüsündeki kimi kronolojik hataları veya birtakım mantıksal tezatları Márquez’e bildiriyormuş.
Dünya edebiyat ve politik tarihinin iki önemli figürünün kesişimini anlatan bu kayıt aslında yıllardır bir köşede bekliyordu, geçenlerde 17 Nisan’ın Márquez’in ölüm yıldönümü olduğunu fark edince hemen hemen bu tarihe denk gelecek şekilde çevirisini yapıp kanalda paylaşmak istedim.
